Die roman deur Mikhail Alexandrovich Bulgakov (1891 - 1940) "The Master and Margarita" is die eerste keer 'n kwarteeu na die dood van die skrywer, in 1966, gepubliseer. Die werk het byna onmiddellik groot gewildheid verwerf - 'n bietjie later is dit die "Bybel van die Sestigers" genoem. Skoolmeisies lees die liefdesverhaal van die Meester en Margarita. Mense met 'n filosofiese ingesteldheid het die besprekings tussen Pontius Pilatus en Yeshua gevolg. Aanhangers van vermaaklike literatuur het gelag vir die ongelukkige Moskowiete, bederf deur die behuisingskwessie, wat telkens deur Woland en sy gevolg in die domste posisie geplaas is.
The Master and Margarita is 'n tydlose boek, alhoewel letterkundiges die aksie aan 1929 verbind het. Net soos Moskou-tonele 'n halwe eeu heen of weer kan skuif met slegs klein veranderinge, sou die besprekings tussen Pontius Pilatus en Yeshua 'n halwe millennium vroeër of later kon plaasvind. Daarom is die roman naby mense van byna alle ouderdomme en sosiale status.
Bulgakov het gely deur sy roman. Hy het meer as tien jaar daaraan gewerk en kon nie die plot voltooi nadat hy die teks voltooi het nie. Dit moes sy vrou Elena Sergeevna doen, wat gelukkiger was as haar man - sy het geleef om die publikasie van The Master and Margarita te sien. E. Bulgakova het haar belofte aan haar man nagekom en 'n roman gepubliseer. Maar die sielkundige las was selfs vir so 'n stoere vrou te swaar - minder as drie jaar nadat die eerste uitgawe van die roman, Elena Sergeevna, wat as prototipe van Margarita gedien het, aan 'n hartaanval gesterf het.
1. Alhoewel die werk aan die roman in 1928 of 1929 begin het, het Mikhail Bulgakov vir die eerste keer 'The Master and Margarita' aan sy vriende voorgelees in die weergawe wat die naaste is aan dié wat op 27 April, 2 en 14 Mei 1939 gepubliseer is. Daar was 10 mense by: die vrou van die skrywer Elena en haar seun Yevgeny, die hoof van die literêre afdeling van die Moskou Art Theatre Pavel Markov en sy werknemer Vitaly Vilenkin, kunstenaar Pyotr Williams met sy vrou, Olga Bokshanskaya (suster van Elena Bulgakova) en haar man, die akteur Yevgeny Kaluzhsky, sowel as die dramaturg Alexey Faiko. en sy vrou. Dit is kenmerkend dat in hul herinneringe net die lees van die finale deel, wat middel Mei plaasgevind het, oorgebly het. Die gehoor het eenparig gesê dat dit onmoontlik is om nie op die publikasie van die roman te reken nie - dit is selfs gevaarlik om dit bloot aan sensuur te onderwerp. Die bekende kritikus en uitgewer N. Angarsky het egter in 1938 daaroor gepraat, nadat hy net drie hoofstukke van die toekomstige werk gehoor het.
2. Die skrywer Dmitry Bykov het opgemerk dat Moskou in 1938-1939 toneel geword het van drie uitstaande literêre werke tegelyk. Boonop is Moskou in al drie boeke nie net 'n statiese landskap waarteen die aksie afspeel nie. Die stad word feitlik 'n bykomende karakter in die boek. En in al drie werke kom verteenwoordigers van ander wêreldse magte in die hoofstad van die Sowjetunie aan. Dit is Woland in The Master and Margarita. Mikhail Bulgakov, die genie Hasan Abdurakhman ibn-Khatab in die verhaal van Lazar Lagin “The Old Man Hottabych”, en die engel Dymkov uit die monumentale werk van Leonid Leonov “The Pyramid”. Al drie besoekers het goeie sukses behaal in die destydse skoubedryf: Woland het solo opgetree, Hottabych en Dymkov het in die sirkus gewerk. Dit is simbolies dat sowel die duiwel as die engel Moskou verlaat het, maar die genie het posgevat in die Sowjet-hoofstad.
3. Literêre kritici tel tot agt verskillende uitgawes van The Master en Margarita. Hulle het die naam, die name van die karakters, dele van die plot, die tyd van die aksie en selfs die styl van die vertelling verander - in die eerste uitgawe word dit in die eerste persoon uitgevoer. Die werk aan die agtste uitgawe het voortgegaan tot byna die dood van die skrywer in 1940 - die laaste wysigings is deur Mikhail Bulgakov op 13 Februarie aangebring. Daar is ook drie uitgawes van die voltooide roman. Hulle word onderskei deur die name van die vrouesamestellers: "Geredigeer deur E. Bulgakova", "Geredigeer deur Lydia Yanovskaya", "Geredigeer deur Anna Sahakyants". Die redaksie van die skrywersvrou sal slegs diegene kan afsonder wat papieruitgawes van die 1960's in hul hande het; dit is baie moeilik om dit op die internet te vind. Ja, en die teks van die tydskrifpublikasie is onvolledig - Elena Sergeevna het toegegee dat sy tydens die bespreking in die redaksie van "Moskou" ingestem het tot enige regstellings, as die roman net gaan druk. Anna Saakyants, wat die eerste volledige uitgawe van die roman in 1973 voorberei het, het herhaaldelik gesê dat Elena Sergeevna baie van haar wysigings aan die teks gemaak het, wat die redaksie moes opruim (E. Bulgakova is in 1970 oorlede). En die redaksie van Sahakyants self en Lydia Yanovskaya kan onderskei word deur die eerste frase van die roman. Sahakyants het 'twee burgers' by Patriarch se damme gekry, en Yanovskaya 'twee burgers'.
4. Die roman "Die meester en Margarita" is die eerste keer in twee uitgawes van die literêre tydskrif "Moskou" gepubliseer, en hierdie uitgawes was nie opeenvolgend nie. Die eerste deel is in 1966 in nommer 11 gepubliseer, en die tweede - in nommer 1 vir 1967. Die gaping is eenvoudig verklaar - literêre tydskrifte in die USSR is per inskrywing versprei, en dit is in Desember uitgereik. Die eerste deel van 'The Master and Margarita', gepubliseer in November met die aankondiging van die tweede deel in Januarie, was 'n wonderlike advertensie wat duisende nuwe intekenare gelok het. Die skrywer se weergawe van die roman in die tydskrif het ernstige versorging ondergaan - ongeveer 12% van die teks is verminder. Woland se monoloog oor Muscovites (“die behuisingskwessie het hulle bederf ...”), Natasha se bewondering vir sy minnares en al die "naaktheid" uit die beskrywing van Woland se bal is verwyder. In 1967 verskyn die roman twee keer volledig: in Estnies in die Eesti Raamat-uitgewery en in Russies in Parys in YMKA-Press.
5. Die titel "Die meester en Margarita" verskyn eers kort voor die voltooiing van die werk aan die roman, in Oktober 1937. Dit was nie net 'n keuse van 'n pragtige titel nie; so 'n verandering het 'n herbesinning oor die konsep van die werk beteken. Volgens die vorige titels - "Engineer's Hoof", "Black Magician", "Black Theologian", "Satan", "Great Magician", "Horseshoe of a Foreigner" - is dit duidelik dat die roman veronderstel was om 'n verhaal te wees oor Woland se avonture in Moskou. In die loop van sy werk het M. Bulgakov egter die semantiese perspektief verander en die werke van die Meester en sy geliefde na vore gebring.
6. In die vroeë sewentigerjare verskyn 'n gerug wat van nature dom was, wat egter steeds voortleef. Volgens hierdie fabel beloof Ilya Ilf en Yevgeny Petrov, nadat hulle na The Master en Margarita geluister het, Bulgakov om die roman te publiseer as hy die 'ou' hoofstukke verwyder, en slegs die Moskou-avonture agterlaat. Die outeurs (of outeurs) van die verhoor was absoluut onvoldoende in hul beoordeling van die gewig van die outeurs van '12 stoele' en 'Goue Kalf' in die literêre wêreld. Ilf en Petrov het op 'n permanente basis as blote feuilletoniste van Pravda gewerk, en vir hul satire het hulle dikwels boeie eerder as gemmerbrood gekry. Soms het hulle selfs nie daarin geslaag om hul feuilleton te publiseer sonder snye en gladstryking nie.
7. Op 24 April 1935 is 'n onthaal by die Amerikaanse ambassade in Moskou gehou, wat geen gelyke gehad het in die geskiedenis van Amerikaanse diplomasie in Rusland en die Sowjetunie nie. Die nuwe Amerikaanse ambassadeur, William Bullitt, het daarin geslaag om Moskou te beïndruk. Die sale van die ambassade is versier met lewende bome, blomme en diere. Die kookkuns en musiek was bo lof. Die ontvangs is bygewoon deur die hele Sowjet-elite, behalwe I. Stalin. Met die ligte hand van E. Bulgakova, wat die tegniek breedvoerig beskryf het, word dit as 'n belangrike gebeurtenis in die geskiedenis van The Master en Margarita beskou. Die Bulgakovs is uitgenooi - Mikhail Alexandrovich was bekend met Bullitt. Ek moes 'n swart pak en skoene in dieselfde Torgsin koop, wat later in die roman vernietig sou word. Die artistieke aard van Elena Sergeevna was geskok deur die ontwerp van die onthaal, en sy was nie spyt oor die kleure in die beskrywing daarvan nie. Dit blyk dat Bulgakov nie hoef te fantaseer om te vertel van die gevolg van die bal by Satan nie - hy het die interne situasie van die ambassade en gaste beskryf en hulle verskillende name gegee. Ander navorsers van Bulgakov het nog verder gegaan - die afskuwelike Boris Sokolov het die deksels van almal geskeur, en selfs vlugtig die deelnemers aan die bal beskryf en hulle prototipes in die Sowjet-elite gevind. Natuurlik het Bulgakov die interieur van die Spaso-huis (soos die gebou van die ambassade genoem word) geskep deur die bal te skep. Dit is egter net dom om te dink dat een van die grootste kunstenaars ter wêreld nie kon skryf oor vleis wat op kole sis of oor die binnekant van 'n paleis sonder om die berugte onthaal by te woon nie. Bulgakov se talent het hom in staat gestel om die gebeure wat duisende jare gelede plaasgevind het, te laat sien, wat nog te sê van 'n soort aandpartytjie.
8. Bulgakov het die Moskou-skrywers gespaar deur 'n naam vir die skrywersorganisasie te kies. Die destydse vermoë om ondenkbare afkortings, ter wille van die kortheid van die spraak, te skep, het die skrywer geamuseerd en kwaad gemaak. In sy Notes on the Cuffs skryf hy oor die slagspreuk wat hy op die stasie gesien het, "Duvlam!" - “Twintigste herdenking van Vladimir Mayakovsky”. Hy gaan die organisasie van skrywers "Vsedrupis" (Algemene Vriendskap van Skrywers), "Vsemiopis" (World Society of Writers) en selfs "Vsemiopil" (World Association of Writers and Writers) noem. Die finale naam Massolit (“Mass Literature” of “Moscow Association of Writers”) lyk dus baie neutraal. Net so wou die skrywer se dacha-nedersetting Peredelkino Bulgakov 'Peredrakino' of 'Dudkino' noem, maar beperk hom tot die naam 'Perelygino', hoewel dit ook van die woord 'Leuenaar' kom.
9. Baie Moskoviete wat "The Master and Margarita" al in die 1970's gelees het, het onthou dat daar geen tremlyne was in die plek waar Berlioz onthoof is gedurende die jare van die roman nie. Dit is onwaarskynlik dat Bulgakov nie hiervan geweet het nie. Heel waarskynlik het hy Berlioz doelbewus met 'n trem vermoor weens sy haat vir hierdie soort vervoer. Mikhail Alexandrovich het lank by 'n besige tramhalte gewoon en na al die besonderhede van die beweging en passasiersverkeer geluister. Daarbenewens het die tramnetwerk in daardie jare voortdurend uitgebrei, die roetes verander, êrens het hulle rels gelê, kruisings gereël, en steeds was die trems oorvol en elke rit het in pyniging verander.
10. Deur die teks van die roman te analiseer en die voorlopige aantekeninge van M. Bulgakov, kan 'n mens tot die slotsom kom dat Margarita die agter-agterkleindogter was van dieselfde koningin Margot, aan wie Alexander Dumas sy roman met dieselfde naam opgedra het. Koroviev noem Margarita eers 'die helder koningin van Margot', en gee 'n aanduiding vir sy oumagrootjie en 'n bloedige troue. Marguerite de Valois, die prototipe van koningin Margot, in haar lang en veelbewoë lewe met mans was net een keer getroud - met Hendrik van Navarse. Hul feestelike troue in Parys in 1572, wat al die Franse adel bymekaar gebring het, het geëindig in die slagting, met die bynaam St. Bartholomew's Night en die 'bloedige troue'. Bevestig die woorde van Koroviev en die demoon van die dood Abadon, wat in St. Bartholomewsaand in Parys was. Maar dit is waar die verhaal eindig - Marguerite de Valois was kinderloos.
11. Die skaakspel van Woland en Behemoth, wat byna onderbreek is deur Margarita se aankoms, is, soos u weet, met lewendige stukke gespeel. Bulgakov was 'n passievolle skaakliefhebber. Hy het nie net self gespeel nie, maar was ook geïnteresseerd in sport en kreatiewe skaaknuwighede. Die beskrywing van die skaakspel tussen Mikhail Botvinnik en Nikolai Ryumin kon nie by hom verbygaan nie (en miskien het hy persoonlik ook gesien). Toe speel die skaakspelers 'n wedstryd met lewendige stukke binne die raamwerk van die Moskou-kampioenskap. Botvinnik, wat swart gespeel het, het op die 36ste skuif gewen.
12. Die helde van die roman "The Master and Margarita" verlaat Moskou op Vorobyovy Gory, nie net omdat een van die hoogste punte in die stad daar geleë is nie. Die katedraal van Christus die Verlosser is ontwerp om op die Vorobyovy-heuwels gebou te word. Reeds in 1815 is die projek van 'n tempel ter ere van Christus die Verlosser en die oorwinning van die Russiese leër in die Patriotiese Oorlog goedgekeur deur Alexander I. Die jong argitek Karl Vitberg het beplan om 'n tempel van 170 meter hoog van die grond af te bou, met 'n hooftrap van 160 meter breed en 'n koepel met 'n deursnee van 90 meter. Vitberg het die ideale plek gekies - op die helling van die berge 'n bietjie nader aan die rivier as wat die hoofgebou van die Staatsuniversiteit van Moskou nou staan. Dan was dit 'n voorstad van Moskou, geleë tussen die Smolensk-pad, waarlangs Napoleon na Moskou gekom het, en Kaluga, waarlangs hy met ingryping teruggetrek het. Op 24 Oktober 1817 het die grondsteen van die tempel plaasgevind. Die seremonie is bygewoon deur 400 duisend mense. Helaas, Karl, wat hom tydens die konstruksieproses in Alexander oorgesteek het, het nie die swakheid van die plaaslike gronde in ag geneem nie. Hy is beskuldig van verduistering, die bouwerk is gestaak en die katedraal van Christus die Verlosser is op Volkhonka gebou. In die afwesigheid van die tempel en sy beskermheer, neem Satan die plek in Sparrow Hills in die roman The Master and Margarita.
13. Die plat platform op die top van die berg waarop Pontius Pilatus in 'n leunstoel naby 'n onsterflike plas in die finale van die roman sit, is in Switserland geleë. Nie ver van Luzern nie, is daar 'n plat berg met die naam Pilatus. Sy is te sien in een van die James Bond-films - daar is 'n ronde restaurant bo-op 'n sneeubedekte berg. Die graf van Pontius Pilatus is êrens naby geleë. Alhoewel M. Bulgakov miskien net deur die konsonansie aangetrek is - 'pilleatus' in Latyn 'vilthoed', en die berg Pilatus, omring deur wolke, lyk dikwels soos 'n hoed.
14. Bulgakov het die plekke waarin die optrede van The Master en Margarita plaasvind, baie akkuraat beskryf. Daarom kon die navorsers baie geboue, huise, instellings en woonstelle identifiseer. Die Griboyedov-huis, wat uiteindelik deur Bulgakov afgebrand is, is die sg. House of Herzen ('n vurige Londense rewolusionêr is inderdaad daarin gebore). Sedert 1934 is dit beter bekend as die Central House of Writers.
15. Drie huise pas en pas nie gelyktydig onder Margarita se huis nie. Die herehuis op 17 Spiridonovka pas by die beskrywing, maar pas nie by die ligging nie. Huis nommer 12 in die Vlasyevsky-baan is ideaal presies op sy plek geleë, maar volgens die beskrywing is dit glad nie Margarita se woning nie. Uiteindelik, nie ver nie, op 21 Ostozhenka, is daar 'n herehuis wat die ambassade van een van die Arabiese lande huisves. Dit is soortgelyk in beskrywing, en nie so ver nie, maar daar is nie en was nog nooit die tuin wat Bulgakov beskryf het nie.
16. Inteendeel, ten minste twee woonstelle is geskik vir die meesterhuis. Die eienaar van die eerste (9 Mansurovsky-baan), die akteur Sergei Topleninov, het skaars die beskrywing gehoor en herken sy twee kamers in die kelder. Pavel Popov en sy vrou Anna, die kleindogter van Leo Tolstoy, vriende van die Bulgakovs, het ook op nommer 9 in die huis gewoon en ook in 'n semi-kelder met twee vertrekke, maar in Plotnikovsky-baan.
17. Dit is bekend dat woonstel nr. 50 in die roman in huis nr. 302-bis geleë is. In die regte lewe het die Bulgakovs in woonstel nommer 50 in Bolshaya Sadovayastraat 10 gewoon. Volgens die beskrywing van die huis val dit presies saam, slegs Mikhail Alexandrovich het die boekgebou 'n sesde verdieping wat nie bestaan nie, toegeskryf. Woonstel nr. 50 huisves nou die Bulgakov-huismuseum.
18. Torgsin (“Handel met buitelanders”) was die voorganger van die beroemde “Smolensk” deli of Gastronome # 2 (Gastronome # 1 was “Eliseevsky”). Torgsin bestaan slegs 'n paar jaar - goud en juweliersware waarvoor Sowjetburgers deur die stelsel van koepons-bons in Torgsin kon koop, is beëindig en ander winkels is vir buitelanders geopen. Desondanks het "Smolenskiy" sy handelsmerk lank behou, sowel in die reeks produkte as op die vlak van diens.
19. Konstantin Simonov het die publikasie van die volledige teks van die roman "The Master and Margarita" in die Sowjetunie en in die buiteland baie vergemaklik. Vir Bulgakov se vrou was Simonov die verpersoonliking van die Union of Writers wat Mikhail Alexandrovich vervolg het - 'n jong sekretaris van die Union of Writers of the USSR wat vinnig 'n loopbaan gemaak het en die gange van die mag betree het. Elena Sergeevna het hom eenvoudig gehaat. Simonov het egter met soveel energie opgetree dat Elena Sergeevna later toegegee het dat sy hom nou behandel met dieselfde liefde waarmee sy hom haat.
20.Die vrystelling van The Master and Margarita is gevolg deur letterlik 'n vlaag buitelandse publikasies. Tradisioneel het die emigre-uitgewerye die eerste gewoel. Na 'n paar maande het plaaslike uitgewers vertalings van die roman in verskillende tale begin publiseer. Die outeursreg van Sowjet-skrywers in die laat 1960's en vroeë 1970's het die coolste houding in Europa gekry. Daarom kan drie Italiaanse vertalings of twee Turkse vertalings gelyktydig uit druk gaan. Selfs in die steunpilaar van die Amerikaanse kopieregstryd, is twee vertalings byna gelyktydig gepubliseer. Oor die algemeen is vier vertalings van die roman in Duits gepubliseer, en een van die weergawes is in Boekarest gepubliseer. Die Roemeense taal het weliswaar nie verlore gebly nie - hy het ook sy Boekarest-uitgawe gekry. Die roman is ook vertaal in Nederlands, Spaans, Deens-Sweeds, Fins, Servokroaties, Tsjeggies, Slowaaks, Bulgaars, Pools en tientalle ander tale.
21. Met die eerste oogopslag is The Master en Margarita 'n filmmaker se droom. Kleurvolle helde, twee storielyne tegelyk, liefde, laster en verraad, humor en volstrekte satire. Om die filmverwerkings van die roman te tel, is vingers egter genoeg. Die eerste pannekoek het soos gewoonlik klonterig uitgekom. In 1972 het Andrzej Wajda die film Pilatus en andere geregisseer. Die naam is reeds duidelik - die Pool het een storielyn geneem. Boonop het hy die ontwikkeling van die opposisie tussen Pilatus en Yeshua tot vandag toe beweeg. Alle ander regisseurs het nie oorspronklike name uitgedink nie. Joego-Slawiër Alexander Petrovich het ook nie twee intrige gelyktydig geteken nie - in sy film is die lyn van Pilatus en Yeshua 'n toneelstuk in die teater. Die epogale film is in 1994 geskiet deur Yuri Kara, wat daarin geslaag het om al die destydse elite van die Russiese bioskoop na die opname te lok. Die film blyk goed te wees, maar as gevolg van meningsverskille tussen die regisseur en die vervaardiger, word die prent eers in 2011 uitgereik - 17 jaar na die verfilming. In 1989 is 'n goeie televisiereeks in Pole verfilm. Die Russiese span onder leiding van regisseur Vladimir Bortko (2005) het ook goeie werk gelewer. Die beroemde regisseur het probeer om die televisiereeks so na as moontlik aan die teks van die roman te maak, en hy en die bemanning het daarin geslaag. En in 2021 gaan die regisseur van die films "Legend No. 17" en "The Crew" Nikolai Lebedev sy eie weergawe van die gebeure in Yershalaim en Moskou verfilm.
